Sarmacja starożytna

Pierwsza Sarmacja to Sarmacja starożytna. Sarmaci to związek plemion spokrewnionych ze Scytami, Medami, Partami i Persami. Sarmaci nie byli ludem jednorodnym. Dzielili się oni na wiele plemion takich jak: Jazygowie, Alanowie, Aorsi, Syracy czy Roksolanie. Sarmaci byli koczownikami nie zakładającymi stałych osad i parającymi się pasterstwem. Byli też znakomitymi wojownikami, a ich sztuka wojenna opierała się na lekkiej jeździe uzbrojonej w łuki. Co ciekawe wiele sarmackich grobów to groby uzbrojonych kobiet.

Sarmaci byli bardzo blisko spokrewnionym ze Scytami i tak jak oni byli ludem irańskim. Irańskim nie oznacza jednak perskim. Wywodzili się oni z Azji centralnej, z ziem położonych na północny-wschód od dzisiejszego Iranu. Język sarmacki należy do grupy języków wschodnioirańskich, podczas gdy język perski należy do języków zachodnioirańskich. Wschodnioirański obok sarmackiego, był jeszcze scytyjski oraz awestyjski. Awestyjski to ten język, w którym zapisany został zbiór prac Zaratustry, zwany Awestą. Awesta powstała w VII wieku p.n.e. lub jeszcze wcześniej, nawet w II tysiącleciu p.n.e. Starożytni Sarmaci nie byli więc Persami, ale mogli mieć coś wspólnego z Zaratustrą i powstaniem zoroastryzmu, jednej z najstarszych religii świata. Badania językoznawcze wykazały z kolei, że praktycznie całe słownictwo związane z religią w języku polskim ma swoje źródła w językach irańskich (czyli takich jak sarmacki czy awestyjski). Duchowo jesteśmy więc ludem irańskim.

Sarmaci przybyli do Europy wschodniej w ok. V wieku p.n.e. i opanowali tereny na północ od Morza Czarnego między Wisłą a Donem. (Nawiasem mówiąc słowo „Don” wywodzi się od sarmackiego słowa oznaczającego wodę, rzekę.) Północną rubieżą Sarmatów był Sarmaticos Okeanos (Ocean Sarmacki, czyli Bałtyk). Począwszy od końca I wieku n.e. plemiona sarmackie stykają się z imperium rzymskim. Staczają serię wojen z Rzymem, które kończą się przegraną Sarmatów. Wkrótce potem (koniec IV wieku) na ziemie zamieszkane przez Sarmatów nadciągają Hunowie. Podbili oni plemiona sarmackie, a pokonanych wojowników sarmackich włączyli do swojej armii. Wojny i powiązane z nimi wędrówki ludów trwały przez cały V wiek. Gdy wiek ten dobiegł końca nie istniało już ani imperium Hunów, ani cesarstwo zachodniorzymskie. Na ziemiach całej Europy zapanował chaos. Nowy, VI wiek, to nowy początek. W Europie wschodniej to początek wielkiej ekspansji Słowian, którzy opanowawszy ziemie dawnej Sarmacji mieszkają tu aż po dzień dzisiejszy. Współczesne badania wspierają tezę o ścisłym związku Sarmatów i Słowian. Jedną z trzej najbardziej prawdopodobnych teorii jest teza, że mianem Sarmatów określano w starożytności Słowian (lub ich część). Druga głosi, że Sarmaci mieszając się z Bałtami stworzyli nowy lud – Słowian. Trzecia teoria skłania się ku założeniu, że Sarmaci podbili wczesnych Słowian po czym ulegli slawizacji.

Wcześniej załączonego obrazka nie opisywałem, ale z powodu szerzącego się mitu Wielkiej Lechii, wyjaśniam, że Sarmacja starożytna przedstawiona na mapce to miejsce, na którym mieszkały plemiona sarmackie, a nie granice jakiegoś ich państwa.

Sarmaci a Polacy

Legendy sarmackie